Toverlantaarn - Jane Conquest 2

De Nacht waarin Sjaan Kwest de Klok liet luiden.
(How Jane Conquest rang the Bell - een kerstverhaal)

	Het oorspronkelijke gedicht van James Milne of Newcastle:
	'T was about the time of Christmas, a many years ago, When the sky was black with wrath and rack, and the earth was white with snow, When loudly rang the tumult of winds and waves at strife, In her home by the sea, with her babe on her knee, sat Harry Conquest's wife. And he was on the waters, she knew not, knew not where, For never a lip could tell of the ship, to lighten her heart's despair. And her babe was dying, dying, the pulse in the tiny wrist Was all but still, and the brow was chill, and pale as the white sea mist. Jane Conquest's heart was hopeless, she could only weep and pray That the Shepherd mild would take the child painlessly away. The night grew deep and deeper, and the storm had a stronger will, And buried in deep and dreamless sleep lay the hamlet under the hill. And the fire was dead on the hearthstone within Jane Conquest's room, And still sat she, with her babe on her knee, at prayer amid the gloom. When, borne above the tempest, a sound fell on her ear, Thrilling her through, for well she knew 'twas the voice of mortal fear. And a light leaped in at the lattice sudden and swift and red; Crimsoning all the whited wall, and the floor, and the roof o'erhead." It shone with a radiant glory on the face of the dying child, Like a fair first ray of the shadowless day of the land of the undefiled; And it lit up the mother's features with a glow so strange and new, That the white despair that had gathered there seemed changed to hope's own hue. For one brief moment, heedless of the babe upon her knee, With the frenzied startof a frightened heart, up to her feet rose she. And thro' the quaint old casement she looked upon the sea -- Thank God, that the sight she saw that night so rare a site should be ! Hemmed in by hungry billows, whose madness foam'd at lip, Half a mile from the shore, or hardly more, she saw a gallant ship. Aflame from deck to topmast, aflame from stem to stern; For there seemed no speck on all the wreck where the fierce fire did not burn. And the night was like a sunset, and the sea like a sea of blood, And the rocks and shore were bathed all o'er as by some gory flood. She looked and looked, till the terror' crept cold thro' every limb, And her breath came quick, and her heart grew sick, and her sight grew dizzy and dim. And her lips had lost their utterance though she strove, she could not speak; But her feeling found no channel of sound in prayer, or sob, or shriek. Silent she stood and rigid, with her child to her bossom prest, Like a woman of stone with stiff arms thrown round a stony babe at breast. Till once more that cry of anguish thrill'd thro' the tempest's strife, And it stirr'd again in her heart and brain, the active thinking life; And the light of an inspiration leaped to her brightened eye, And on lip and brow was written now a purpose pure and high. Swiftly she turn'd, and softly she crossed the chamber floor, And faltering not, in his tiny cot, she laid the babe she bore. And then with a holy impulse, she sank to her knees and made A lowly prayer, in the silence there, and this was the prayer she prayed: "Christ, who didst bear the scourging, but now dost wear the crown, I at Thy feet, o true and sweet, would lay my burden down. Thou badest me love and cherish the babe Thou gavest me, And I have kept Thy word, nor stept aside from following Thee. And lo! the boy is dying; and vain is all my care; And my burden's weight is very great! Yea, greater than I can bear. And, Lord, Thou know'st what peril doth threat these poor men's lives, I, a lone woman, most weak and human, plead for their waiting wives. Thou canst not let them perish; up, Lord, in Thy strength, and save. From the scorching breath of this terrible death on this cruel winter wave. Take Thou my babe and watch it; no care is like to Thine; And let Thy power in this perilous hour supply what lack is mine." And so her prayer she ended, and rising to her feet, Turned one look to the cradle nook where the child's faint pulses beat; And then with softest footsteps retrod the chamber floor, And noiselessly groped for the latch, and oped, and crossed the cottage door. The snow lay deep and drifted as far as sight could reach, Save where alone the dank weed strewn did mark the sloping beach. But whether 'twas land or ocean, or rock, or sand, or snow, Or sky o'erhead, on all was shed the same fierce fatal glow. And thro' the tempest bravely Jane Conquest fought her way, By snowy deep and slippery steep to where her goal lay. And she gained it, pale and breathless, and weary and sore and faint, But with soul possess'd with the strength, and zest, and ardor of a saint. Silent and weird, and lonely amid its countless graves, Stood the old gray church on its tall rock perch, secure from the flood's great waves. And beneath its sacred shadow lay the hamlet safe and still; For however the sea and the wind may be, t'was quiet under the hill. Jane Conquest reached the churchyard, and stood by the old church door, But the oak was tough and had bolts enough,and her strength was frail and poor; So she crept through a narrow window, and climbed the belfry stair, And grasp'd the rope, sole cord of hope, for the mariners in despair. And the wild wind help'd her bravely, and she wrought with an earnest will, And the clamorous bell spoke out right well to the hamlet under the hill. And it roused the slumb'ring fishers, nor its warning task gave o'er Till a hundred fleet and eager feet were hurrying to the shore. And then it ceased its ringing, for the woman's work was done, And many a boat that was now afloat showed man's work was begun. But the ringer in the belfry lay motionless and cold, With the cord of hope, the church-bell rope, still in her frozen hold. How long she lay it boots not, but she woke from her swoon at last In her own bright room, to find the gloom, and the grief of the peril past, With a sense of joy within her, and the Christ's sweet presence near, And friends around, and the cooing sound of her babe's voice in her ear. And they told her all the story, how a brave and gallant few O'ercame each check, and reached the wreck, and saved the hapless crew. And how the curious sexton had climbed the belfry stair, And of his fright when, cold and white, he found her lying there; And how, when they had borne her back to her home again, The child she left with a heart bereft of hope and wrung with pain. Was found within its cradle in a quiet slumber laid; With a peaceful smile on its lips the while, and the wasting sickness stay'd, And she said "twas the Christ that watched it, and brought it safely through"; And she praised His truth and His tender ruth, who had saved her darling too. And than there came a letter across the surging foam, And last the breeze that over the seas bore Harry Conquest home. And they told him all the story that still their children tell, Of the fearful sight on that winter night, and the ringing of the bell.

DE VERTALING IN HET NEDERLANDS:

'Het was alweer bijna Kerstmis, lang, heel lang geleden,
Dat de lucht pikzwart en dreigend grauw gekleurd was, en de aarde wit was van de sneeuw,
Buiten gingen de woeste winden en de ruwe golven om het hards tekeer ---

In haar huisje bij de zee zat met haar kind op schoot, de vrouw van Harry Kwest.
Haar man was ergens op het water, ze kon niet zeggen waar,
Dus niemand kon de wanhoop in haar hart verlichten.
Haar kindje lag op sterven, steeds zwakker werd zijn pols.
Bijna gestopt al; het voorhoofdje was klam, wit als de mist op zee.
Sjaan's hart was diep bedroefd, ze kon nog slechts de Schepper huilend bidden
Dat hij haar kind genadig zonder pijn en lijden van haar weg zou laten gaan.

De nacht viel en de storm nam nog meer toe in kracht.
Begraven in een diepe dromenloze slaap lag het gehucht onder de heuvel.
Het vuur was uitgegaan in de stenen haard in de kamer van Sjaan Kwest;
Ze zat daar nog steeds met haar kind op schoot in het duister van de nacht.
Toen haar een vreemd geluid bereikte, boven alles uit. Huiveringwekkend,
Want ze herkende het als het geschreeuw van iemand in de grootste nood,

Door de ruitjes van het vensterraam viel een vreemd licht, het had een rode gloed
En kleurde alle muren rood, de vloer en het plafond.
Het wierp op het gezichtje van het stervend kind een stralend aureool
Zoals de eerste zonnestralen op een heldere dag in maart.
Op het gezicht van de moeder verscheen even een vreemde glans
Het witte van haar huid verdween, de hoop gaf haar weer kleur.

Een korte tijd sloeg zij geen acht meer op het kleine kind op schoot,
Ze kwam overeind, haar hart ging wild van angst tekeer
En door het vensterraampje keek zij ver uit over het water van de woeste zee;
Goddank was wat zij zag die nacht iets wat je zelden zag!
Omringd door beukende golven, bedekt met sneeuwwit schuim.

Een halve mijl vanuit de kust, misschien iets verder, zag zij daar een statig schip
in brand staan: vlammen van het dek tot boven in de mast, van boeg tot aan het roer.
Er was geen plekje op het wrak waar het vuur niet brandde.
De nacht was als een zonsondergang, de zee een zee van bloed.
De rotsen en de kust baadden in het bloedroodgekleurde licht.
Ze keek en keek totdat de schrik bezit nam van haar lijf.
Haar adem ging heel snel, haar hart draaide haast om, alles was in een waas.
Haar lippen weigerden hun dienst. Ze kon niet spreken meer
Noch bidden of snikken of schreeuwen, hoe zeer zij haar best ook deed.

Stil als een standbeeld stond zij daar, 't kind aan haar borst geklemd
Als een versteende vrouw met stijve armen om een stenen kind.
Totdat opnieuw die kreet van smart klonk door het stormgeweld
en haar gevoelens en verstand terugbracht tot de werkelijkheid.
Ze kreeg een ingeving die haar wasbleke gelaat
de uitdrukking gaf van vastberadenheid. Er was geen twijfel meer.
Ze draaide zich snel om en liep over de houten vloer
naar 't wiegje van het kindje en daar legde ze het neer;

In een vrome opwelling zonk zij door haar knieën en bad
Een nederig gebed in stilte -- en dit is wat zij vroeg:

"Gij gebood mij liefde en verzorging te geven aan 't kind dat Gij mij gaf,
Ik heb gedaan wat U mij vroeg; 'k volgde Uw wil altijd;
Toch is mijn kind nu stervende, mijn zorg was tevergeefs,
Mijn last is zwaar te dragen; Veel zwaarder dan ik kan.
Gij weet welke gevaren het leven van die arme mannen bedreigen,
Ik, eenzame vrouw, zwak en eenvoudig, pleit voor de vrouwen die
Nu wachten op hun man. Laat hen niet doodgaan. Gebruik Uw kracht
Om hen te redden uit de klauwen van de wrede winterstorm.
Neemt Gij mijn jongen en verzorg hem, zoals slechts Gij dat kunt
Uw grote kracht vult aan wat ik tekort kom in dit hachelijk uur!"

Ja, bid maar, goede vrouw, zend je gebeden vol vertrouwen naar omhoog!
Want wijl jouw lijdend kind onrustig slaapt, is ook jouw brave man
terwijl hij werkt aan 't bidden, daar op dat verschroeide dek,
Dat de Hemel moge redden zijn dappere kameraden van 't brandend schip!

Nadat zij had gebeden stond zij weer langzaam op en wierp een ted're blik
Naar het hoekje van de kamer waar het polsje van haar kind nog zwakjes klopt.
Zonder geluid te maken loopt zij dan over de houten vloer;
Tast even naar de klink; opent de deur en stapt de nachtlucht in.

Een dikke sneeuwlaag overal, voor zover het oog kon zien,
Alleen op het hellende strand lag nog wat vochtige gras verspreid.
En zowel op de zee als op het land, op de sneeuw
En de lucht erboven, was dezelfde rampzalige gloed te zien.
Zo vocht de dappere Sjaan Kwest haar weg door de stormen heen,
Langs besneeuwde diepten en gladde hellingen naar het oude kerkje.
Bleek en ademloos bereikte ze het; ze was moe, ze had pijn en was zwak,
Maar haar ziel bezat de kracht en het vuur en de geestdrift van een heilige.

Daar stond zij -- stil en onwezenlijk -- tussen de talloze graven,
Het oude grijze kerkje stond daar hoog en droog, veilig voor verraderlijke golven,
En daaronder in de schaduw lag het gehuchtje veilig en in diepe rust,
Want, hoe de zee en de storm ook tekeer gingen, onder de heuvel was het kalm.

Sjaan Kwest bereikte het kerkhofje en stond bij de deur van de kerk,
Maar de zware eikenhouten deur zat vol met grendels en ze had geen krachten meer.
Dus klom ze door een raampje en beklom de trap van de klokkentoren,
Daar greep ze naar het touw, haar enig houvast, voor de wanhopige mannen op zee.
De woeste storm hielp haar nu en haar wilskracht was nog groot en nog sterk,
Dus de luidende klok sprak een duidelijke taal voor het gehuchtje onder de heuvel.
De slapende vissers werden erdoor gewekt en zij deed haar werk
Totdat een groep gedreven mannen zich haastten naar de kust;

Toen werd het luiden langzaam zwakker, want het vrouwenwerk was nu gedaan
En een aantal boten op zee bewezen dat nu het mannenwerk was begonnen.
En de reddingsboot in de branding met een dappere bemanning aan boord,
Overwon alle hindernissen en bereikte het wrak en redde de onfortuinlijke zeelieden!

Maar de klokkenluidster in de toren lag daar bewegingloos en koud,
Met het klokkentouw, haar enig houvast, nog in haar bevroren hand.

Gered van het wrak, strompelend en struikelend, teveel vragend van zijn kracht,
Met een bezorgd en bleek gezicht, de kleding verschroeid en gescheurd,
Zocht Harry Kwest zijn huis op en hij haalt de huisdeur net.
Maar o wee! Geen licht en geen gezichten zijn er voor hem als welkomstgroet.
Het vuur in de haard is gedoofd en de somberheid heerst alom.
En alles is kil en akelig en toch vreemd kalm voor het slechte weer!
In het stille, verduisterde kamertje, kijkt hij rond, trillend over zijn leden,
En dan zakt hij, volkomen uitgeput nu, in een flauwte op de vloer.

Ondertussen is de nieuwsgierige koster de trappen van de klokkentoren opgeklommen
En daar vindt hij, onderkoeld en bleekjes, onze Sjaan die daar nog steeds ligt!
Vol goede zorgen brengt de oude man haar naar haar huis terug,
Het huisje dat zij heeft verlaten met een hart beroofd van hoop en vol van pijn.
Met zwakke hand beroerd zij daar de kling, en bij het licht van een lantaarn,
Krijgt haar verbaasde, starre blik iets onverwachts te zien!
Daar op de grond ligt, met een angstwekkend bleek en flets gelaat,
Gehuld in zeemanskleren, een uitgeputte en verwilderde man in zwijm.

'Het is Harry Kwest die daar ligt, die in dat vreeslijk uur ternauwernood gered werd
Door de dapp're daad van zijn vrouw en haar vertrouwen in de genadevolle Hemelse kracht!

Maar wacht! De vreugde van de moeder is van korte duur! Het kind ligt in haar wieg --
Het kind dat zij beroofd van alle hoop daar achterliet! Het was al stervende -- Is het nu dood?
Maar wie zal ooit de wonderbaarlijke Hemelse liefde voor de volgzamen kennen;
Het lijdende jongentje -- haar lieveling -- die Sjaan zo ziek had achtergelaten,
Ligt heerlijk nu te slapen in zijn kleine wieg
Met een tevreden lach om zijn mondje, en het ging daarna steeds beter.

Dit is dus het Kerstverhaal dat nog steeds door de kinderen verteld wordt
Over dat vreselijk visioen in die winterse nacht, en het luiden van de klok.

Meer over Jane......